“Eerst maakte ik nog grapjes toen ik de begeleiders in die beschermende kleding zag lopen: is dat de nieuwe Zeeuwse klederdracht? Maar ik schrok ook wel en kreeg er tranen van in mijn ogen. Ik wist eigenlijk niet hoe ik het had. Het kwam echt vervelend over; het leek wel of er een bom ontploft was.”
Code rood op woonlocatie Valckeslotlaan: bewoner Peter de Jonge herinnert zich die periode nog goed. Leuk was het niet: hij moest bijna twee weken alleen op zijn appartement blijven. Veel om handen had hij niet. Naar zijn werk bij De Betho mocht hij niet. Het was dus vooral proberen de dag door te komen met veel televisie kijken, af en toe een praatje met de groepsleider en telefoontjes van familie. Zijn verhaal staat niet op zichzelf. De impact van de coronabesmetting en de daarop volgende code rood in huis was groot. Voor hem, voor zijn familie, maar zeker ook voor de medewerkers. Peter blikt terug op deze periode, samen met zijn zus Janneke, zorgregisseur Christine Kole, facilitair medewerker Peter Tilroe en Ed Tikkemeijer en Rowena Steendijk, begeleiders 3 en 4.
Onrust en veel creativiteit, improvisatie en out of the box denken
“Code rood bracht enorm veel onrust, zowel bij de bewoners als bij de medewerkers”, vertelt Peter Tilroe. “Medewerkers moesten zo veilig mogelijk kunnen werken. Dat betekende onder andere voor beschermende kleding zorgen. Daarvoor lag geen protocol klaar, dus we moesten echt heel veel uitzoeken. Hetzelfde gold voor de maaltijden. Normaal eten de bewoners samen in de huiskamer. Dat kon nu niet, want iedereen bleef verplicht op zijn of haar appartement. Ook zo’n besluit heeft impact, want we moesten ineens achter serveerschaaltjes aan waarmee we maaltijden konden rondbrengen. Kortom, een besluit tot code rood vergt vervolgens veel creativiteit, improvisatie en out of the box denken.” Christine beaamt dit: “Binnen Gors was het duidelijk wanneer een code rood op een locatie van kracht zou zijn. Er waren echter geen draaiboeken per locatie voor het geval die situatie zich ook daadwerkelijk zou voordoen. Gelukkig was de manager zeer betrokken bij alles wat geregeld moest worden.”
Impact op rooster en werkdruk
Voor Rowena en Ed was het moment dat werd besloten iedereen te testen, zowel bewoners als medewerkers, een belangrijk kantelpunt. Het gaf hen het gevoel dat de situatie serieus werd genomen. “Tot die tijd wist je niet wie wel of niet besmet was, dat zorgde voor veel onzekerheid”, verduidelijkt Rowena . “Binnen het team hebben we onderling afspraken gemaakt wie de covid-bewoners zou begeleiden en wie de andere bewoners. Vanzelfsprekend hadden de maatregelen gevolgen voor het rooster en de werkdruk.” Janneke merkt op dat zij als familie weinig gemerkt heeft van alle organisatorische inspanningen. Natuurlijk was het lastig dat zij haar broer niet kon bezoeken, of hij haar, maar veel meer dan dat merkte zij niet van code rood. “Voor ons was het fijn dat we steeds goed op de hoogte gehouden werden per e-mail.”
Lichtpuntjes
Terugkijkend op de afgelopen periode ziet iedereen, ondanks de onzekerheid, ook lichtpuntjes. Ed is trots op de manier waarop medewerkers iets voor elkaar over hadden. “Dit was zeer waardevol om mee te maken.” Ook Rowena roemt de instelling van haar collega’s. “Iedereen heeft hart voor de bewoners. Dat is goed om te merken. We stonden er allemaal op dezelfde manier in.” Tegelijkertijd vindt Ed het jammer dat niet alle leerpunten vastgehouden konden worden. “Kijk om je heen, in de maatschappij wordt steen en been geklaagd. De bewoners, die écht weten wat leven met beperkingen inhoudt, accepteerden alles op een fantastische manier. Het is wel jammer om te zien hoe snel we nadien weer terugvielen in het vaste stramien. Het feit dat bewoners ’s ochtends niet naar de dagbesteding gingen, bracht veel rust. Inmiddels beginnen we ’s ochtends allemaal weer gehaast om iedereen op tijd naar buiten te krijgen.”
Leerpunten
Natuurlijk zijn er ook leerpunten. Christine bijvoorbeeld vindt dat onderbelicht is gebleven dat ook zij de reguliere zorg hebben moeten terug schalen. “Er werd veel gesproken over ziekenhuizen en verpleeghuizen, maar ook in de gehandicaptenzorg hebben wij ons een aantal maanden minder kunnen focussen op de reguliere zorg.” Ed en Rowena signaleren dat de persoonlijke aandacht voor het welzijn van de medewerkers zelf er behoorlijk bij ingeschoten is. “We hebben collega’s met ouders en partners thuis, die soms echt angstig waren. Aandacht voor hen, en wat meer nazorg zou op zijn plaats zijn geweest. ”Rowena beaamt dit. “We hebben collega’s die op de werkplek besmet zijn geraakt. Het is jammer dat daar weinig aandacht naar uit is gegaan.”