Martijn de Kok en Linda van Son volgden elkaar afgelopen jaar op als voorzitter van het corona taakteam. Dat het een hectisch jaar voor hen was, is een understatement. “Iedere keer als je denkt dat alles is geregeld, verandert er weer iets”, vat Linda het werk in het afgelopen jaar samen. Martijn beaamt dit gevoel. “Het houdt maar niet op. We zeggen telkens dat we nog even door de zure appel heen moeten, maar hoeveel zure appels komen er nog?”
Mark Rutte zei in maart 2020 bij de start van de eerste lockdown dat hij met 50 procent van de kennis, 100 procent van de besluiten moest nemen. Zonder het zo te benoemen, blijkt uit het gesprek met Martijn (manager lichamelijke beperking, verpleegkundige zorg en NAH) en Linda (manager complexe zorg) dat ditzelfde gevoel binnen het corona taakteam voelbaar was. In de eerste weken na de lockdown kwam er ontzettend veel werk en vooral ontzettend veel nieuw werk op hen af. Zaken waarmee niemand te maken had gehad, geen kennis en ervaring mee had, maar wel naar moest handelen. Het was alle zeilen bij. Letterlijk, want werkweken van zeven dagen werden haast normaal.
Snel schakelen
Martijn vertelt dat al medio februari een corona taakteam werd geformeerd. “We volgden de ontwikkelingen rondom corona al langere tijd. Toch ging het virus ineens veel sneller rond dan iedereen had voorzien. In één klap kregen we te maken met zeer ingrijpende maatregelen, zoals het sluiten van woonlocaties voor bezoek en het sluiten van alle dagbestedingslocaties. Logisch dat dit eindeloos veel vragen opriep, van cliënten, familie en medewerkers. Het was aan ons om antwoorden te formuleren, terwijl er nog zo weinig bekend was. Bovendien moesten alle collega’s enorm snel schakelen, denk alleen al aan het roosterbureau dat er een enorme kluif bij kreeg.”
Duivelse dilemma’s
Het corona taakteam werd gevormd door een zorgmanager, arts VG, verpleegkundige, kwaliteitsadviseur, secretaresse, preventiemedewerker, coördinator roosterbureau en communicatieadviseur. Dit team kwam aanvankelijk vrijwel dagelijks samen om de nieuwe richtlijnen te vertalen naar de eigen organisatie. “Er kwam in het begin ontzettend veel op ons af. We moesten medewerkers informeren, cliënten, de familie, we moesten meedoen aan de run op mondkapjes en nadenken over het gebruik en de verspreiding van beschermend materiaal over de locaties. Testen, vaccineren, quarantaine; het was een veelheid aan onderwerpen en alles was nieuw.” Vanzelfsprekend leidde dit soms tot moeilijke dilemma’s. “We volgden eerst de algemene maatregel: alles dicht. Later ontstond bijvoorbeeld ruimte voor een onderscheid in hoog- en laag risico-locaties”, vertelt Linda. “Belangrijke afwegingen waren: wat is verantwoord, wat is aanvaardbaar en wat is uitvoerbaar.” Martijn vertelt dat het soms duivelse dilemma’s waren. “We wilden maatregelen nemen die veilig en proportioneel waren. Het was soms lastig. Het kwam voor dat cliënten of familie zich gingen roeren en om verspoeling vroegen. Maar een versoepeling bij de ene locatie betekent niet automatisch dat dit bij een andere locatie ook kan. Logisch: we hebben diverse cliëntgroepen, maar ook alle locaties zijn anders.”
Snel reageren
Martijn vertelt dat zij voor de informatievoorziening vooral vertrouwden op het RIVM en de VGN (Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland). “Tijdens de persconferenties van het kabinet werd hoofdzakelijk gesproken over algemene maatregelen en die voor verpleeghuizen. Onze sector kwam niet specifiek aan bod. Wij hebben ervoor gekozen om altijd snel na een persconferentie de vertaalslag te maken naar Gors. Vaak zagen we dat de VGN later met dezelfde maatregelen kwam. We kunnen dus concluderen dat we er goed in zaten.”
Maatwerk
Linda vertelt dat Gors steeds meer de ruimte is gaan nemen om binnen de gestelde kaders maatwerk te bieden. Een mooi voorbeeld is de kindzorg. “Van overheidswege moest de kindzorg dicht. Wij hebben besloten om dit in aangepaste vorm niet te doen. Gaandeweg leer je. Zo hebben we bijvoorbeeld gewerkt met de inmiddels bekende ‘bubbels’. We hebben te maken met kwetsbare cliënten van 3 tot 83 jaar. Anderzijds, je bent niet per se kwetsbaar als je een lichamelijke of verstandelijke beperking hebt. We moeten er om die reden voor waken dat we met elkaar niet teveel verliezen. Oog hebben voor de diversiteit is belangrijk.”
Persoonlijke impact
De hectiek van het corona taakteam had vanzelfsprekend ook invloed op de leden zelf. Zowel Martijn als Linda ervoeren dat het veel tijd opslokte, zowel wat betreft hun reguliere taken als de aandacht thuis. “Ik vond het best pittig: alles wat je deed, had te maken met corona. De rest viel weg”, aldus Martijn. “Het had impact, want naast manager bij Gors, heb ik ook een jong gezin met kinderen die thuisonderwijs volgen.” Linda vertelt dat zij na drie maanden het stokje overnam. “Ik vond het belangrijk om dat te doen; je kunt iemand daar niet heel lang mee belasten. Inmiddels heb ik ook het voorzitterschap weer kunnen overdragen. Dat is fijn, want in deze rol verlies je het contact met je eigen werk en de mensen die daarbij op je rekenen.” Terugkijkend zijn Martijn en Linda trots op hetgeen ze met alle medewerkers – van begeleiders tot de ondersteunende diensten – voor elkaar hebben gekregen. “Iedereen deed wat hij of zij moest doen. Het is mooi om te zien dat iedereen uit het juiste hout gesneden was om hier samen de schouders onder te zetten.”
Foto Thirdman