“Als het afgelopen jaar ons iets geleerd heeft, is het wel hoe belangrijk communicatie is. Daarnaast hebben we gewerkt aan bewustwording ten aanzien van de kosten die gemoeid zijn met een open plaats”, aldus Christan Labee van het cliëntbureau. “Ondanks corona hebben we zeker twaalf nieuwe cliënten binnen Gors kunnen huisvesten.”
Voor dit gesprek schuiven naast Christan ook haar collega Anneke Verton aan. Namens de locatie Beethovenlaan in Goes praten zorgregisseurs Nicole Schellekens en Marjon Lindhout-Traas mee.
Instroom Beethovenlaan
De nieuwe woonlocatie aan de Beethovenlaan was nog aan het opstarten, toen de gevolgen van het coronavirus steeds nadrukkelijker voelbaar werden. Het RIVM adviseerde een opnamestop in te lassen. De gefaseerde instroom van nieuwe bewoners werd daardoor onverwachts vertraagd. “We hadden op dat moment nog vier appartementen beschikbaar op deze locatie: twee op de afdeling voor mensen met een lichamelijke handicap en twee op de afdeling voor mensen met Niet-Aangeboren Hersenletsel (NAH)”, aldus Christan. “We onderhielden contacten met de mensen die hiervoor op de wachtlijst stonden. Zij hadden er begrip voor dat verhuizen tijdelijk niet mogelijk was. Daarentegen waren enkele collega-zorginstellingen minder inschikkelijk. Zij kampten eveneens met wachtlijsten en wilden dat hun cliënten het liefst zo snel mogelijk verhuisden. Dat zorgde soms voor enige druk.”
Ontbreken van de juiste zorg
Nicole signaleert dat gelijktijdig ook een ander probleem aan het licht kwam, namelijk het niet altijd kunnen bieden van de juiste zorg. Om die reden is eind 2020 nog altijd één appartement in de Beethovenlaan onbewoond. “Toen halverwege het jaar weer volop verhuisd kon worden, kon één cliënt niet komen. Dat heeft alles te maken met het ontbreken van voldoende gekwalificeerde medewerkers voor cliënten met ademhalingsproblemen.” Dat is volgens Christan het onwenselijke gevolg van de keuze die sommige cliënten kregen ten aanzien van hun woonlocatie. Zij legt uit: “Ten tijde van de start van de Beethovenlaan was het plan om alle cliënten, die ademhalingsondersteuning nodig hebben, daar te plaatsen. Uiteindelijk liep dat spaak toen de bewoners van de Nieuwe Haven in Vlissingen de keus kregen voorgelegd: verhuizen of daar blijven wonen. Dit leidde tot twee locaties waar mensen met ademhalingsproblemen kunnen wonen en daarmee tot een tekort aan voldoende gekwalificeerd personeel voor deze cliënten.”
Stroomlijnen procedures
Anneke vertelt dat deze miscommunicatie een uitvloeisel was van de veelheid aan medewerkers die zich met deze zaken bezighielden. Zij somt op: gedragsdeskundigen, zorgregisseurs, managers en een projectleider. Toen het project al enige tijd op gang was, is er een collega zorgadviseur bij gevraagd. “Het is prettig dat het plaatsingsbeleid is herschreven. De verantwoordelijkheid ligt nu bij Christan en mij.” Christan vult aan: “We hebben nu maandelijks overleg met de managers van de betrokken locaties. Wij informeren hen over de stappen die we zetten ten aanzien van de plaatsing. Daarmee zijn de lijntjes een stuk korter. Verder hebben we ingezet op bewustwording. Het kwam namelijk wel eens voor dat teams een plaatsing tegenhielden zonder dat zij de gevolgen hiervan in beeld hadden. Nu iedereen weet dat een open plaats ongeveer €175,- per dag kost, kan iedereen zelf een rekensommetje maken. Daar schrikken veel medewerkers van”
Aandacht voor kennis en kunde
Aan het einde van het jaar waren vrijwel alle woonlocaties vol, op twee plekken na. Het nieuwe plaatsingsbeleid zorgt naar verwachting komend jaar voor een soepeler verloop ervan. Nicole merkt op dat gelijktijdig het probleem van voldoende gekwalificeerd personeel nog steeds voelbaar blijft. Ook dat vergt aandacht. “We hebben steeds vaker te maken met cliënten die complexe zorg vragen. Gelijktijdig wordt het aantal medewerkers terug geschaald en nemen de kwalificaties af. Daarvoor moet een oplossing gevonden worden.”